از تقابل گفتار و نوشتار تا تقابل و نثر در سنت ادبی ما

شابک: 9789644015748

550٬000 ریال

کالا در حال حاضر موجود نمی باشد

درباره این کتاب

عموما خطیب در عصر جاهلیت، سید و حکیم قبیله به شمار می رفت و خطابه از اساس با سیادت و سیاست پیوند داشت. در عهد اسلام نیز با دین ارتباط پیدا کرد؛ از این رو، خطیب، نمایندگی دینی- سیاسی را نیز عهده دار شد. این نمایندگی به وسیله ی «زبان نظام» میسر بود، لذا خطابه بیش از شعر با ساختار این نظام از لحاظ شکل و فرم سازگاری داشت؛ از آن رو که خطابه، ابزار بیان اغراض و مقاصد جمعی و آرای عمومی بود، برعکس شعر که گاهی به بیان اغراض و اهداف نفسانی به ویژه تاثرات و انفعال های شخصی می پرداخت. به طور کلی، شاعران از فرارویان و حکیمان نبودند، بلکه از طبقه ی فرودست جامعه و مردم عوام بودند. این موقعیت اجتماعی شاعر، منزلت شعر را به اندازه ای تنزل می بخشید که آن را وسیله ای برای تکسب (تکدی) و هجو دیگران می ساخت و شاعر با هجویه های خود متعرض عرض ها و حرمت های افراد می شد. نیاز مسلمانان به خطابه برای دفاع از دین جدید و تبلیغ آن می تواند توجیه گر ترجیح آن بر شعر در دوره نخست اسلامی باشد. هم چنین گرایش شعر به خطابه، یعنی پیروی از اسلوب خطابی را نیز توجیه می کند؛ برای مثال، شعر دینی- سیاسی، امری خطابی بود که بر ارتجال، دیالکتیک، هجو دشمن و مدح دوست مبتنی بود؛ به عبارت دیگر، مقوله ای حماسی- تبلیغی بود که عقیده و باور را منعکس می نمود و غایت آن اقناع بود. از این رو، این نوع شعر را می توان خطابه ی موزون و مقفّا نامید.

رواج گستره ی شعر، معلول برتری ذاتی آن بر خطابه نبود، بلکه ناشی از علل و عوامل بیرونی دیگری بود از جمله: امی بودن مردم، نبود نوشتار و برخورداری از حافظه ای نیرومند که برای فراگیری و حفظ شعرها بسیار آماده تر بود تا جذب و حفظ مطالب خطبه ها.

مشخصات عمومی

شابک:	9789644015748
دسته بندی:	عمومی
موضوع اصلی:	داستان نویسی
موضوع فرعی:	نقد ادبی
نوبت چاپ:	1
وزن:	325 گرم