یک شب سـرد زمستانی بود. باد سـرد میـان میـله‌هـای قـفـس‌های باغ‌وحش می‌پیچـید و صدایش حسابی گوشم را اذیت می‌کرد. داشت کم‌کم خوابم می‌برد. جایم حسابی گرم‌ونرم بود. پاهایم را برده بودم توی حوضِ گِل نازنینم. آخرین نوبت حمام آن روز بود... آخیش! ای جان!
صدایی از دوردست گفت: «تو خودت دیدیش؟»

گوش هایم تیز شد. گفت وگوی مرموزی بود.