دیوان اشعار الهی را از لحاظ سبک و شیوه نخلبندیهای شاعرانه نباید نگریست،زیرا گوینده این اشعار با تتبعات معموله در نظم و نثر پیشینگان انس نگرفته است.
عروض را دماغ موزون او پیدا کرده،قافیه را ذوق فطری او تشخیص داده است.
از اینرو در بند اصول کلاسیک و دستور ائمه قدیم قرار ندارد و آنچه با ذوق خاص او راست آمده است درست یافته و به کار بسته است.
از هچکس مدح ننموده و به کلی از مدح و اسلوب قصاید مدیحه،که در ادبیات پارسی بابی بزرپ است،کناره گرفته و در غزل نیز به مذاق اهل حال(حالی بین فلسفه و عرفان و شریعت) گرویده است.
اما غزلیات الهی به سبک و شیوه عراقی است،که هنوز هم در عراق رایج میباشد.
لطف این غزلها آمیزش حقایق است با عبارات و الفاظ عاشقانه،و این شیوه،طریق حافظ و اوحدی است،هرچند مانند حافظ گاهی نتوانسته یا نخواسته است بر روی حقایق عالیه پرده الفاظ و اصطلاحات عاشقانه و رندانه فرو کشد و گاهی از گوشه پردهای حقیقتی عریان نمودار میگردد.
دسته بندی: | عمومی |
موضوع اصلی: | داستان نویسی |
موضوع فرعی: | شعر کلاسیک |
نوبت چاپ: | 2 |
وزن: | 564 گرم |
سال انتشار: | 1400 |
نگارش: | تألیف |
زبان: | فارسی |
قطع: | رقعی |
نوع جلد: | گالینگور |
تعداد صفحه: | 260 |
پیشنهاد ما