اسلام ظهور کرد در میان قومی از عرب که یک پارچه جهل و نادانی و کفر و شرک بودند؛
مخصوصاً روح آنها با تعصبهای جاهلی و جنگ و خونریزی و غارتگری خو گرفته بود
مابین عرب جاهلی بسا اتفاق می افتاد که بر سر یک شتر یا یک گوسفند،
سهل است که گاهی بر سو شکار مار و سوسمار سالها به جان یکدیگر افتاده،
هر وقت دست می یافتند کسان قبیلهٔ مخالف را می کشتند و اموالشان را غارت میکردند
این خوی تعصب جاهلانه مخصوصاً تفاخر نژادی و حسن ترفع و برتری جستن در جاه و مال
و مناصب ناپایدار دنیوی و صفت کینه جویی و کینه توزی و خونخواهی و انتقام توأم با قساوت
که در خون قبایـل عـرب نفوذ داشت، هر چند در پرتو تعلیمات اسلامی و عظمت
روح پیغمبر اسلام مدتی متروک و ماند ولیکن چنان که اشاره خواهیم کرد برای همیشه
این روح در عرب مهجور
نمرد و پس از چندی که از دوره تشعشع اسلام گذشت و تشکیلات عالی اسلامی دستخوش
جاه طلبیها و اغراض و مطامع پست پلید بنی امیه و بنی مروان و اتباع و بستگان ایشان گردید
دوباره همان خوی جاهلی در میان عربها ظهور کرد و با همان رسم و روش و خاصیت
جاهلانه زمام سلطنت و خلافت اسلامی را نیز به دست گرفتند و از این رهگذر آثار ننگین و شرم آور در اسلام
ظاهر گردید که یکی از آنها همین حادثه کربلا، موضع رساله ما است.