وایکینگ‌ها دریانوردانی کارآمد بودند. آن‌ها سوار بر کشتی‌های چوبی، دریاهای خروشان و صخره‌ها و کوه‌های یخ را پشت سر می‌گذاشتند. وایکینگ‌ها در دریاهای آزاد از بادبان‌های بزرگ و چهارگوش کشتی استفاده می‌کردند و با کمک ستارگان و خورشید جهت‌یابی می‌نمودند. دانش آن‌ها در خصوص شکل امواج، باد، ماه‌ها و پرندگان دریایی نیز در یافتن مسیر بسیار موثر بود، اما هرزمانی که به نزدیکی خشکی رسیدند. برای حرکت در آب‌‌های ساحلی، بادبادن‌ها را پایین می‌کشیدند و با پارو کشتی را هدایت می‌کردند. چوب به سرعت می‌پوسد، از این‌رو از اغلب کشتی‌های آن‌ها، بقایای اندکی برجای مانده است. اما خوشبختانه، به خاطر سنت وایکینگ‌ها مبنی بر دفن ثروتمندان در کشتی‌هایشان، تعداد انگشت شماری از ناوهای آن‌ها باقی مانده است. این شیر سنگی روزگاری دربندر یونانی پیروس قرار داشت. یک مسافر وایکینگ روی آن نوارهای حلقوی با نوشته‌های رونی، الفبای مردم اسکادیناوی، نقش کرد. پس از مدت‌ها، در سال ۱۶۸۷ سربازان ونیزی این شیر را به ونیز بردند. نوشته‌های رونی طوری سائیده شده‌اند که دیگر خوانده نمی‌شوند. این نوشته تنها مدرک درباره نواحی است که وایکینگ‌ها بدان سفر کرده بودند.